Açıverdim gözlerimi. Gözlerin tam karşımda. Kapalı seninkiler. Uyuyorsun hala. Bacağını atmışsın üstüme. Ay! Acımış be kadın altında kalan bacağım!  Olsun hadi, uyuyan suratına bakınca hissettirdiğin isimsiz bu şeyler kandırdı beni. Acısın. Nefes adıkça burnunun önüne düşmüş saçın hareket ediyor. İzledikçe benim burnum kaşındı. Nasıl yorgunsun kim bilir? Hiç bir şeyden rahatsız değilsin. Sanki kuş tüyü yatakta yatıyorsun. Kıkırdayasım geliyor da rahatını bozmak olmaz şimdi. Ayy, biraz gözlerimi kapatayım yoksa sana sarılıvereceğim. Uyanacaksın. Uykun yarım kalmasın. Zar zor yatacak bir yer bulduk zaten. Neyse konu o değil.


Gözlerin titremiyor hiç. Uyuma numarası yapmıyorsun, hakkaten uyuyorsun belli. Peki bu aklımdan geçenleri duyabiliyor musun? 


Ah öyle bir anda kolunu atıverme üstüme. Uyandırdım sandım.


Neyse, ne diyordum? Duyabili... Duyuyorsun tabii! Sarılmandan daha güzel ne anlatabilirdi bunu? Duyuyorsun değil mi kafamdan geçen her şeyi? Seninle ilgili düşündüğüm, hissettiğim her şeyden haberdarsın. Seviyorum seni ve sen de bunu seviyorsun. Sevişiyoruz yani biz. Sen uyuyorsun; ben yalnızca gözlerimi hareket ettirebiliyorum, bu sarıp sarmaladığın kanepenin üstünde. Bakışlarımı yüzüne diktim. Gözlerimin de pek hareket ettiği söylenemez anlayacağın. Neyse, sen uyuyorsun; ben böyle hareketsizim ve biz sevişiyoruz deliler gibi. Hiç bitmeyecek gibi. Bu kanepeden hiç kalkmayacak ve bu odadan hiç çıkmayacakmış gibi. Senin gözlerin hiç titremeyecek ve benim bacağımın acısı hiç geçmeyecekmiş gibi. Çişim de gelmiş, pek fena. Ne zaman uyanırsın acaba?