Duygu Taşımı

Bir süredir cilveleştiğimiz bir kadın var. İki önceki yazımdan tanıyanlarınız vardır; bacakları akıllarda yer eden kadın. Aramızda kilometreler var ve sesini hatırlayamıyorum bile. İlk gördüğümde uzaktan incelemiştim ve daha sonra tanıştığımızda sarhoşken konuştuğumuzdan başka görmedim hiç. Yalnızca bir kez gördüğüm bir insan altı üstü. Konuşurken nasıl kelimeler kullandığını, ne hızda konuştuğunu bilmiyorum. Gözlerini ne sıklıkla kırptığını ve karşısındakinin gözlerine bakarak mı yoksa etrafı izleyerek mi konuşuyor bilmiyorum. Boyu benden ne kadar uzun ve beli ne kadar ince onu da tam olarak hatırlayamıyorum. Nasıl böyle içimi kendisiyle doldurabiliyor, anlayamıyorum. Anlamaya da çalışmıyor keyfini çıkarıyorum durumun aslında. 

İnsan sesini hatırlayamadığı birini özleyebiliyor; yanyana oturup aklı başında iki çift laf etmediği biriyle bütün gün bahsedecek bir şeyler bulabiliyor ve arada çok mesafe olmasına rağmen hep berabermiş gibi hissedebiliyor. Uyurkenki halini, sabah uyanır uyanmazki halini, okula giderkenki halini, kuzeniyle sinemaya gittiğinde aralarındaki şakalaşmaları, gülüşmeleri düşünüp gülümseyebiliyor. 

Anlaşılan insan duyguları ağır bastığında mantığını pek umursamadan, olabildiğince anlamsız şeyler yapabiliyor. Bu anlamsız şeylerden daha tatlı ne olabilir?..